25 juni 2008

Speciaal voor Koen

We zijn nu 11 maanden in Oxford en Koen krijgt het moeilijk... Hij mist Bert zo hard, dat hij samen met vrouw en kinderen volgende week nog een weekend naar het zonovergoten Oxford afzakt. Ondertussen alvast deze foto.
Posted by Picasa

25 april 2008

weer op stap

We kunnen weer op stap. De mist in onze hoofden klaart stilaan op. Niet omdat Roosje doorslaapt, maar omdat we aan slaapdeprivatie gewend raken zeker? Bovendien wordt het nu eindelijk lente. Na permanente zonneschijn sinds onze aankomst in Engeland, waren de maanden maart en april echt verschrikkelijk koud en nat. Maar zie, sinds 20 april is het hier weer heerlijk buiten toeven. Ondertussen zijn vrienden uit Nijmegen hier Belgische paaseitjes komen rapen en zijn Els&Stijn en Emma, Lena en Zeger de vriezekou komen trotseren in de kinderboerderij en dierentuin. Het was gezellig, zo'n huis vol mensen. En wij gingen naar het circus met z'n vijven! Een echt ouderwets gezellig familiecircus, bestaat dat nog in België? En verder probeer ik met de kindjes regelmatig naar een 'family centre' te gaan. Een uniek concept is dat: een grote speelruimte met héél veel speelgoed en knutselhoekjes, zandbakken, waterbakken, avonturentuin, enz. Het werkt op een drop-in basis en is volledig gratis. Fien en Jef vinden het heerlijk en voor mij is het (hoewel soms stresserend omdat ik drie kinderen tegelijk in de gaten moet houden en Jef graag vloeren schildert en planten uitrukt) een gelegenheid om andere mama's te ontmoeten. Opvallend hoeveel (hoog opgeleide) mama's hier thuis blijven. Ze vinden het trouwens barbaars dat we in België kinderen al vanaf 2,5 jaar naar school laten gaan. Kinderen blijven hier lang onder moeders rokken. Family centres bieden ook vrouwengroepen, kooklessen, computerlessen,.. aan.
In één van de vorige Knack's las ik in een interview met Nigel Williams hoe pessimistisch hij is over de Engelse samenleving en met name de arbeidersklasse. Het blijft inderdaad frappant: het cliché van de graatmagere tienermama (rokend) met een bleke baby in de buggy, flesje frisdrank en zakje chips bij de hand. En zo zie je er op elke hoek van de straat. Of de moddervette mama's die vanop hun stoel proberen hun kinderen in toom te houden (bvb. in family centre) en ondertussen chocola en chips vreten. Zoveel smakeloosheid en domheid kom je hier tegen... En tegelijk allerliefste buren, veel vrijwilligerswerk en community-opbouw, prachtig platteland, rijkdom, cultuur... Engeland is een land van contrasten.
Posted by Picasa

14 maart 2008

roos 11 weken oud

voor de fanclub...


11 februari 2008

buren die de deur platlopen


6 maanden zijn we nu in Engeland. Familie en vrienden beginnen we te missen. En de mensen van de Pleinstraat. Gelukkig kwamen deze buren alvast op bezoek: Bram, Lore en Leon en Miel. Heerlijk lente-weertje, wandeling langs de Thames naar de stad, Christ Church College bezocht (het voelt bijna als onze tweede thuis) en dan Het Museum (en de dinosaurussen) bewonderd... dat gaat dus ook met 3 kinderen! Krist kwam ook nog een week mee-moederen en trainen voor het grootse plan in de zomervakantie: Krist en Bert gaan dan samen de Mont Ventoux beklimmen. Daartoe staat er nu in onze veranda een hometrainer (naast bergen speelgoed, een parkje, een relax-zitje, een speelkeukentje, ...). Mama-van-drie zit alweer strak in de jeans, maar ook ik ben blij om me in 't zweet te kunnen fietsen als tegengewicht voor het zittend leven (borstvoeding, borstvoeding, boekjes lezen, borstvoeding, boekjes lezen, ...) . Oh ja: we dachten dat Fien een snelle taalontwikkeling had, maar Roos is zo'n babbelaar dat het me niet zou verwonderen als ze volgende week 'opa' zegt. Met haar opa heeft ze het voorbije weekend namelijk lange gesprekken gevoerd.
"En dat het het schoonste baby'tje van de drie is", zeggen de mensen.

10 februari 2008

De magische zes weken bereikt.

Tijd voor een nieuw berichtje. Bijna een maand geleden. Foei, schandalig. 't Lijkt wel of we niet aan jullie denken. Inderdaad. En daar zit Roos voor alles tussen. Zeker als ze bijna letterlijk alle inspiratie weg zuigt uit de schrijver van dienst. Jullie zullen het dus met mij moeten stellen. Maar dat had iedereen ondertussen ongetwijfeld al door.
Zondagmiddag, heerlijk lenteweer in februari, net enkele vogels gedetermineerd in onze voortuin: bonte specht, ortolaan, koekoek, hop. Jefke doet zijn dutje met een nieuw tuutje, Fien is boekjes aan 't lezen op haar kamer en Roos krijgt een heerlijk middagmaal: verse, lauwe, zoete moedermelk.
Roos is gisteren zes weken geworden! De magische zes weken. Dat staat synoniem voor: bijna het juiste ritme gevonden. Dag en nacht in de juiste volgorde, zes uur onafgebroken slapen tijdens de nacht, eerste flesje gedronken, overdag een half uurtje vrolijk wakker blijven en kirren, lachen naar mama ("social smile") en wenen in papa's armen. Weet iemand waarom dat zes weken duurt? Net zoals een beenbreuk zes weken nodig heeft om te helen en je pas zes weken na een buikoperatie opnieuw mag heffen. Ons gezin met vijf: we zijn op dreef...

14 januari 2008

Na twee weken ...

Het blijft voorlopig bij foto's.
Reken maar op lange verhalen als de rust in het huishouden is weergekeerd.

















































1 januari 2008

Eerste badje